Γειά σας με λένε Άμστελ και είμαι 10 χρονών. Είμαι άσπρος και όμορφος και πολύ έξυπνος , πιθανόν το καλύτερο σκυλί του κόσμου. Μένω με τους δυο ανθρώπους μου σε ένα νησί. Μάλλον είναι νησί γιατι έχω κολυμπήσει και στη θάλασσα. Δεν ξέρω.
Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησαν όλα , μάλλον επειδή έχω συνειρμική μνήμη ( δηλαδή αποτυπώνω γεγονότα και μυρωδιές συνδιάζοντας τα με συναισθήματα και ανθρώπους) και μετα βίας θυμάμαι τι έγινε πριν απο 10 λεπτά. Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι κάτι περίεργο συμβαίνει τελευταία. Υπήρξε σίγουρα μια σειρά πραγμάτων όπως μια μικρή αναστάτωση , μια οσμή ανησυχίας στο σπιτικό μας και πολλά πάνω κάτω , στα οποία εγώ σαν σωστός φυλακας ακολουθούσα ευλαβικά.
Ύστερα ο αρχηγός της αγέλης μας έμεινε σπίτι και δεν πήγαινε πουθενά , μόνο βγαίναμε για τις καθιερωμένες βόλτες μας , οι οποίες για κάποιο λόγο έγιναν μακρύτερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια. Nice. Ο άνθρωπος νούμερο δύο , το θηλυκό της αγέλης , για μερικές μέρες ακόμα πήγαινε έξω . Μπορούσα να μυρίσω το άγχος της πριν κάν μπεί στο σπίτι και προσπαθούσα να είμαι καλό σκυλί και να της φτιάχνω το κέφι. Κάποια στιγμή , σταμάτησε και αυτή τα πηγαινέλα .
Είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί πλέον είμαστε μαζί όλη μέρα και δεν μένω καθόλου μόνος μου. Παίζουμε μαζί πολύ περισσότερο απο πρίν και πάμε πιο μεγάλες βόλτες. Υπάρχουν στιγμές που απλά καθόμαστε όλοι μαζί αγκαλιά στο καναπέ , με κοιτάνε στα μάτια και με χαιδεύουν για ώρες.
Έχουν αποκτήσει περίεργες συνήθειες , πράγματα που δεν έκαναν πριν. Αρχικά κάθονται στο μπαλκόνι και τρώνε πρωινό. ΔΕΝ ΕΤΡΩΓΑΝ ΠΟΤΕ ΠΡΩΙΝΟ. Έχουν κουβαλήσει και ενα σωρό πράγματα , φυτά , πίνακες μάλλον έχουν τρελαθεί. Παίζουν παιχνίδια και χορεύουν μόνοι τους μέσα στο σπίτι. Βγαίνουν στα μπαλκόνια και μιλάνε με τους γείτονες. Μέχρι χθές δεν τους ξέραμε καν , μένουν και κάτι γάτες εκεί αλλά δεν μου μιλάνε. Μιλάνε στο τηλέφωνο με άλλους ανθρώπους και όλο λένε οτι έχουν να τα πούν χρόνια. Ποιοί είναι αυτοί;
Καμιά φορά ζωγραφίζουν , κάνουν κάτι περίεργες ασκήσεις και μετά την άλλη μέρα γκρινιάζουν γιατί πονάνε τα πόδια τους λενε. Φυτεύουν κάτι σποράκια στο κήπο και ποτίζουν τις γλάστρες. Τις προάλλες η άνθρωπος 2 έκλαψε λίγο γιατί άνθισε το γιασεμί στο μπαλκόνι μας. Aρχίζουν και μου μοιάζουν , χαίρονται με τα μικρά πράγματα. Μάλλον δεν πρέπει να της πώ ότι το κατούρησα λίγο χθές. Και προχθές.
Κάποιες φορές είναι πιο αγχωμένοι , κάποιες φορές κάποιος κλαίει σε κάποιο δωμάτιο μόνος του , κάποιες φορές γελάνε και αγκαλιάζονται . Τις περισσότερες φορές γελάνε και αγκαλιάζονται . Ο ένας δοκιμάζει καινούριες συνταγές και η άλλη μαθαίνει ιταλικά. Την επόμενη μέρα , φτιάχνουν κατασκευές και τακτοποιούν τις ντουλάπες. Όταν έχει όμορφο ήλιο στο μπαλκόνι , κάθονται και αναπολούν παλιά ταξίδια και ετοιμάζουν τα επόμενα. Συζητάνε για όσα θεωρούσαν δεδομένα και πλέον δεν είναι. Μια αγκαλιά , μια βόλτα , ένας καφές με φίλους. Τρώνε και ξανατρώνε.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει και πότε θα τελειώσει. Εύχομαι όταν τελειώσει όμως να μην επιστρέψουν εντελώς στη παλιά τους ζωή . Να κρατήσουν κάτι απ’ όλα αυτά. Και ίσως να μου δώσουν καμια μπριζόλα επιτέλους.
Τι έλεγα;
