Γιατί το ταξίδι με τρένο δε συγκρίνεται με κανένα

Ταχύτητα. Η λέξη της εποχής. Ζούμε την εποχή εκείνη που η μεταφορά μας απο ένα μέρος σε ένα άλλο είναι πιο εύκολη και γρήγορη από ποτέ. Το αεροπλάνο προσφέρει άνεση αλλά πάνω απ’ όλα ταχύτητα, διασχίζουμε ηπείρους, φτάνουμε από τη μια πλευρά της γης στην άλλη σε διάστημα ωρών. Το ταξίδι με αεροπλάνο αγαπιέται απο τους περισσότερους και απο εμένα την ίδια ωστόσο αν μπορούσα να επιλέξω θα ταξίδευα πάντα με τρένο. Γιατί το ταξίδι με τρένο δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο μέσο.

Το τρένο είναι ένας ζωντανός οργανισμός

Στα μάτια μου μοιάζει περισσότερο με ένα τεράστιο κινούμενο ξενοδοχείο με ρόδες παρά με μεταφορικό μέσο. Έχει ζωή, κίνηση, κόσμο που τρώει ή πίνει καφέ στο εστιατόριο, ανθρώπους που γνωρίζονται μιας και θα μοιραστούν κάποιες ώρες μαζί σε ένα βαγόνι. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός όλες τις ώρες της ημέρας. ΚΑΙ ποιός δεν αγαπάει ένα μεταφορικό μέσο στο οποίο μπορείς κατα τη διάρκεια του ταξιδιού σου να σηκωθείς, να ξεπιαστείς και να περπατήσεις. Πρίζες, φαγητό, ποτά, σχετικά άνετες τουαλέτες. Got to love it!

Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο

Δεν ξέρω αν το νιώθετε και άλλοι αλλά το ταξίδι με τρένο έχει πάντα κάτι παλιακό, μια ενέργεια άλλης εποχής που ίσως πηγάζει από το γεγονός ότι προϋπήρχε και λειτουργούσε πολύ πριν το αεροπλάνο πρωταγωνιστήσει στα ταξίδια μας. Kάθε φορά που ταξιδεύω με τρένο σκέφτομαι πόσες μορφές έχει αλλάξει στην πάροδο των χρόνων, πόσο διαφορετικοί άνθρωποι έχουν ταξιδέψει, έχουν κάτσει σε μια θέση σαν την δική μου φορώντας ρούχα άλλης εποχής αλλα σε ορισμένες περιπτώσεις κοιτάζοντας ακριβώς την ίδια θέα με μένα.

Οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους

Το ταξίδι με τρένο είναι ένα υπέροχο ταξίδι φαντασίας. Ποιός είναι αυτός που κάθεται απέναντι μου και γιατί να ταξιδεύει; Στη 4ωρη διαδρομή Bratislava – Poprad, διάσχισα την υπέροχα χιονισμένη ύπαιθρο της Σλοβακίας έχοντας απέναντι μου έναν καθολικό παπά και μια μοναχή και δίπλα μου έναν high tech κουστουμαρισμένο – πιθανόν διευθυντή σε κάποια εταιρεία- και μαζί τους εγώ μια κοπέλα που ταξίδευα προς μια μικρή κωμόπολη της Σλοβακίας απο την ταπεινή Κέρκυρα της Ελλάδας.

Σε ένα άλλο ταξίδι από το Ζάγκρεμπ προς τη Λουμπλιάνα περάσαμε με τον άντρα μου 2 ώρες σε ένα βαγόνι μόνοι μας με μια πολυμελή οικογένεια τσιγγάνων που φαίνονταν σαν να περίμεναν πώς και πώς να κοιμηθούμε για να μας κλέψουν όλα τα υπάρχοντα. Ή μπορεί και απλά να το φανταζόμουν. Στο ταξίδι επιστροφής περάσαμε επίσης 15 εφιαλτικά λεπτά στα οποία οι ελεγκτές δεν φαίνονταν πολύ χαρούμενοι με τις ταυτότητες μας και ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα ξεμέναμε κάπου στα σύνορα Κροατίας και Σλοβενίας.

Στο τρένο από Μπρατισλάβα προς Βιέννη συνταξίδευα με μια κοπελίτσα μικρή σε ηλικία η οποία είχε μαγευτεί απο το γεγονός ότι ταξίδευα μόνη και πόσο μάλλον απο την Ελλάδα και εγώ την ζήλευα που έμενε σε μια τόσο ξεχωριστή πόλη όπως η Βιέννη.

Το ταξίδι με τρένο ευνοεί τις γνωριμίες. Μας βάζει όλους συνήθως σε βαγόνια, σε θέσεις γύρω απο ένα τραπέζι λες και μας προτρέπει να γνωριστούμε. Και συνήθως έτσι γίνεται.

Το τρένο μας προσφέρει απλόχερα εικόνες

Βασικό πλεονέκτημα του ταξιδιού με τρένο είναι φυσικά οι υπέροχες εικόνες που βλέπουμε απο το παράθυρο μας, κάτι το οποίο το αεροπλάνο δεν μπορεί να μας προσφέρει. Παντοτινή ανάμνηση να τρώω ένα εξαιρετικά μαγειρεμένο σνίτσελ (μα τι έκπληξη) στο εστιατόριο του τρένου και να χαζεύω τα χιονισμένα βουνά της Σλοβακίας.

Προσωπικά στο τρένο νιώθω την διάρκεια του ταξιδιού. Βλέπω τις εναλλαγές στα τοπία, τις αλλαγές στον κόσμο που κατεβαίνει και ανεβαίνει, τα σύνορα των χωρών. Είναι λες και το ταξίδι γίνεται κάτι χειροπιαστό. Και ονειρικό.

Εβίτα